In de natuur, in mijn leven en in mezelf ben ik altijd onderweg. Altijd in beweging, ook als ik ontspannen op de bank of in gedachten verzonken achter een beeldscherm zit. Altijd in ontwikkeling, ook als de door status geobsedeerde maatschappij denkt dat ik stilsta.

Veel gebeurt achter de schermen. Ik sta daar helemaal achter; sterker nog: het is mijn eigen keuze. Niet elke stap hoeft vastgelegd en gedeeld te worden, hoewel ik van delen best kan genieten. Ik doe het bewust, hier op mijn blog en sinds een tijdje ook op Mastodon. Ja, dat laatste is inderdaad een vriendelijke aansporing om daar eens te kijken.

Ook online ben ik dus in ontwikkeling. Ik zie steeds duidelijker wat niet bij mij past. Denk aan: toxische communicatie, populariteitsspelletjes, opschepperij, propaganda, obsessie met de hoeveelheid connecties/ volgers/ ‘vrienden’, commercialisering, kapitalisten die bepalen wat jij ziet en aan wie jij getoond wordt. Ik had er gewoon geen zin meer in, en ik kan mij eerlijk gezegd niet voorstellen dat er mensen zijn die er oprecht blij van worden. Maar goed, ik kan mij ook moeilijk voorstellen dat ik niet eens zo heel lang geleden nog enthousiast werd van columns schrijven op LinkedIn, en dat was toch echt zo.

Het mooie is dat ik dan wel altijd onderweg ben geweest, maar dat mijn wandeling door het leven er nu anders uitziet dan voorheen. Een groot deel van mijn leven voelde de weg die ik aflegde niet als iets van mij. Het was ook niet alsof ik er vol overtuiging voor gekozen had; ik was vooral bezig mij staande te houden in een wereld die mij nauwelijks een plek gunde, en mezelf op te bouwen in een sociale omgeving die verre van opbouwend over mij dacht.

Nu kijk ik onderweg af en toe om mij heen, zie ik hoe mijn leven zich ontwikkelt, en voelt het voor het eerst sinds * ik weet niet hoe lang * weer als mijn leven. En steeds vaker voel ik als mezelf.