Laat ik deze Nationale Complimentendag beginnen met een klacht: we zijn nogal een zuur en pessimistisch landje. Gelukkig kunnen we daar iets aan doen, want als er iets is wat we zelf kunnen kiezen, dan is het wel hoe we naar het leven kijken. Niets ligt vast: het leven zelf niet, maar ook onze visie op het leven niet. We kunnen en we mogen groeien, altijd.

Mij werd keer op keer iets anders verteld. Ik moest mij neerleggen bij het fatalisme dat anderen op mij projecteerden. Vanwege mijn wens om er wel iets moois van te maken, werd ik geproblematiseerd en geridiculiseerd. Mijn afkeer van het fanatieke pessimisme en mijn liefde voor het leven: ze zijn er altijd, vaak actief, soms meer op de achtergrond aanwezig. Er zijn momenten waarop ik mij overweldigd voel door de negativiteit en hardvochtigheid van onze cultuur, maar uiteindelijk weet ik dan toch weer op te staan. Ik ben blij dat ik kies voor opbouwen in plaats van afbreken. Ik ben trots dat ik ondanks alles in mezelf geloof. En ik ben dankbaar dat ik nu eindelijk mag ervaren hoe het is als er in mij geloofd wordt.

Ik zie het als een missie om hoopvol te zijn en dat uit te dragen. Het bekritiseren van onmenselijke en onrechtvaardige systemen gaat voor mij samen met het vertrouwen in menselijkheid en rechtvaardigheid. Ik weet dat mensen tot mooie dingen in staat zijn, dat ze kunnen leren en groeien en voor goedheid kunnen kiezen, als ze durven inzien wat er binnen en buiten hen gaande is. Als ze durven opstaan voor hun eigenheid en idealen. Als ze weigeren nog langer instrumenten te zijn van uitbuitende, autoritaire machthebbers. Als ze op een eerlijke en authentieke manier gaan leven, en als ze alles wat het leven waardevol maakt in de praktijk gaan brengen.

Dit is wie we kunnen zijn, en wie we zullen zijn, als we onze eigen waardigheid en die van anderen eindelijk serieus gaan nemen.