In het vroege voorjaar heb ik mijn activiteiten op deze blog weer opgepakt. Na een lange pauze maakte ik een frisse start. In de tussentijd had ik wel een tijdje elders geblogd, maar ik wilde hier weer aan de slag. Hier, op mijn eigen online plekje, waar ik kan schrijven wat ik denk, voel en wil. Het voelt goed om mij weer te uiten, hier weer te zijn.

Sinds de herstart van mijn blog ben ik op zoek geweest naar een niche. Ik had blijkbaar toch nog ergens de overtuiging dat persoonlijk bloggen niet genoeg was. Aanvankelijk was ik zelfs van plan om er een soort cv van te maken, maar dat onzalige idee heb ik gelukkig snel losgelaten. Wat mij betreft mag het achterhaalde verschijnsel ‘cv’ trouwens ook heel snel losgelaten worden!

Maar goed, geen cv-website dus. Ik ‘moest’ alleen wel een niche kiezen. Vervolgens deelde ik een aantal blogposts over onderwerpen die ik mooi vind: studie, cultuur, sociale rechtvaardigheid, psychische diversiteit, neurodiversiteit, schrijven, zingeving… om uiteindelijk tot het besef te komen dat ik helemaal niet hoef te kiezen. Dat deze thema’s meer met elkaar samenhangen dan je op het eerste gezicht zou denken en dat ze juist vanuit die samenhang allemaal bij mij horen.

Deze benadering past het best bij mij, bij hoe ik ben en hoe ik in het leven sta. Ik ben niet iemand die overal over mee wil praten, maar ik ben ook niet iemand die één specifieke passie heeft en haar hele leven enkel daar aan wijdt. Een brede én een diepe interesse in zaken die op een bepaalde manier met elkaar in verbinding staan, dat is hoe ik dingen ervaar. Zo heb ik meerdere fascinaties waarmee ik intenser omga dan de gemiddelde persoon, maar vaak wel met een duidelijke rode draad: cultuur, individu en maatschappij. En binnen die hoek kan ik zo breed en zo diep gaan als ik zelf wil.