Het gevoel van verlangen, van heimwee en nostalgie, van anemoia, ik zie het op deze foto en ik hoor het in muziek. In de teksten en in de klanken. De persoonlijke ervaring van de kunstenaar, maar herkenbaar en voelbaar voor velen. Of is het juist het eigene dat maakt dat we ons er zo in herkennen?

Wat het antwoord ook zou kunnen of moeten zijn: gelukkig is de muziek er altijd. Gelukkig kan ik het verhaal meevoelen, gelukkig kan ik het zelf ervaren. En gelukkig kan ik het gevoel dat toch al in mij leeft dan net iets beter plaatsen.

Misschien ervaar je het zelf ook wel? Misschien heeft het min of meer geïsoleerd leven van de afgelopen jaren ook jou aan het denken gezet? Het bereiken van een bepaalde leeftijd, de verbijstering over alles wat je om je heen ziet gebeuren, in de samenleving of in de wereld? Het steeds dieper wordende besef dat er een geschiedenis is geweest voordat jij ook maar bestond, een geschiedenis die niets met jou te maken had maar die jou in deze tijd wel weet te raken? Misschien een combinatie van dit alles? Echt, ik begrijp het.

Ik begrijp het en ik voel mij begrepen. In de muziek die ik hieronder deel, komen het soms concrete, soms onbestemde verlangen en gemis sterk naar voren. Gevoelens die persoonlijk en universeel tegelijk zijn. Waar The River of Dreams (Billy Joel) aandacht besteedt aan het gevoel van betekenis waar velen van ons zo´n behoefte aan hebben, blikt The Logical Song (Supertramp) terug op het authentieke karakter dat we met het ouder worden vaak verliezen. Iris (Goo Goo Dolls) herinnert ons aan een oprechte maar onmogelijke liefde. En al zijn de onderwerpen nog zo verschillend: onderliggend gaan ze ergens toch over hetzelfde.